Czy przyjdziesz mi z pomocą ?

Jest na świecie ta­ki rodzaj smut­ku, które­go nie można wy­razić łza­mi.

Nie można go ni­komu wytłumaczyć.

Nie mogąc przyb­rać żad­ne­go kształtu, osiada cias­no na dnie ser­ca jak śnieg pod­czas bez­wiet­rznej nocy.

     Topię się. Topię się w odmętach własnych myśli i wspomnień. Wszystkie złe myśli, oplatają moje misterne ciało zabierając mi powietrze, które kłębi się w moich płucach. Coraz mocnej zaciskają swe kleszcze wbijając swoje pazury w głąb ciała. W końcu nie wytrzymuję siły nacisku oprawcy i wypuszczam życiodajny tlen w czarną , pustą przestrzeń. Teraz opadam bezwiednie na dno niewspierany już zupełnie niczym. Pozostałem sam.

     Powiedz, jak długo mam znosić samotność ?

                                                                             

          ***

     Leniwie podniósł swoje powieki.  Pierwsze co zobaczyły jego oczy to odrapany i obskurny sufit. Leżąc tak chwilę, obserwował. Brązowa farba na suficie, w wielu miejscach popękana, odklejała się od murów. Uwagę chłopaka przykuł dość sporawych rozmiarów, płat farby.  Znajdował się centralnie nad jego twarzą.

     ‘’Jak wrócę to muszę to usunąć. W końcu kiedyś spadnie mi to na głowę. ‘’ – pomyślał podnosząc się do siadu.  Wzdrygnął się gdy jego stopy zetknęły się z zimną, kamienną podłogą. Nie czekając długo naciągnął na stopy ciepłe skarpety po czym założył buty i skierował się do wyjścia. Przed opuszczeniem pomieszczenia przeczesał zwichrzone włosy. Wyszedł na korytarz. Wszechobecną ciszę przerywało jedynie miarowe stukanie jego butów, które niosło się po całym budynku, docierając nawet w ciemne zakamarki lochów. Chcąc jak najszybciej wydostać się z siedziby wszedł do kuchni i od razu swe kroki skierował do półki z chlebem, nie zważając nawet na to czy ktoś znajduje się w pomieszczeniu.

     - Eren Jaeger . – Zza pleców doszedł go donośny baryton. Przestraszony i zdezorientowany za razem wypuścił trzymany w rękach chleb na znajdujący się przed nim blat, i gwałtownym ruchem obrócił się do swojego rozmówcy. Widząc siedzącego przy stole, z parującym kubikiem napoju, blond-włosego mężczyznę, chłopak zasalutował. Stojąc na baczność wpatrywał się w jeden punkt nad głową  swojego przełożonego.  Panującą ciszę przerwał śmiech jednej z osób znajdujących się w kuchni. – Nie musisz być taki spięty i poważny. – mówił nie przestając się śmiać. – Eren, pamiętaj, w tej siedzibie panuje rodzinna atmosfera, więc nie musisz traktować mnie jakoś specjalnie. Mamy być dla siebie oparciem.

     -Zrozumiałem. – Rozluźnił ciało i opuścił ręce wzdłuż ciała. Zerknął na Erwina.

      -A co z ciebie taki ranny ptaszek, co ? – z uśmiechem dalej zagadywał chłopaka.

     - Przyszedł po chleb na śniadanie, sir.

      - Nie potrzebuję formułek grzecznościowych, już mówiłem, nie wymagam od was jakiegoś specjalnego traktowania. Po prostu zwracaj się do mnie po imieniu. – Przybliżył filiżankę do ust i pociągnął z niej potężny łyk herbaty. Spojrzał na zdezorientowanego chłopaka. – Więc jak będzie ?

     -Ale to wykracza poza moje….

     -Jestem Erwin. – Podniósł się z zajmowanego miejsca i podszedł do stojącego koło szafek chłopaka. 

     Stanął naprzeciw niego i wyciągnął prawą dłoń. – A ty ?  - Z dość widoczną chwilą zawahania brunet spoglądał to na twarz, to na rękę swojego dowódcy. W końcu z pewną obawą podał drżącą rękę. Podniósł wzrok i spojrzał na twarz starszego mężczyzny.

     -Eren.

     -Tak więc Eren, przyjacielu, zjedzmy razem śniadanie.

     Czy znikoma bliskość lub też zwykły kontakt z inną osobą, może zapewnić wybawienie ze szpon ciemności ? Czy może spowodować to, że ucieknę z nicości ? Czy spowoduje to, że wyrwę swe serce z kajdan samotności ?

     ‘’Proszę stań się moim światłem, które odgoni ode mnie otaczającą mnie ciemność”.

Pomyślałem, że to za wiele. Jednak coś mi się w końcu powinno należeć. Z drugiej strony, nie mogę wykorzystać jego dobroci do własnych celów. Ale czy oni nie robią tego z mną?

     Drażniące myśli kołatały się po mojej głowie. Wracałem właśnie do pokoju po posiłku.  Po posiłku, który po raz pierwszy od pobytu w siedzibie zjadłem z kimś.

     ‘’Erwin.”

     -Czy mnie uratujesz ?

     ‘’Dzisiejsze śniadanie było smaczne”. – Z uśmiechem na ustach ponownie zatopiłem się w czeluściach mojego pokoju.

             ***

     - Petra, czy nie uważasz, że ten młody jest dziwny ? Szwęda się po siedzibie i gada dziwne rzeczy sam do siebie. –  Erd spojrzał na idącą obok niego kobietę. 

     - Um… tak. – padła krótka odpowiedź kończąca temat Erena.

     - Czy ty przypadkiem mnie nie olewasz ? – zdenerwowany mężczyzna przystanął łapiąc kobietę za rękę, tym samym wymuszając na niej postój.

     - Erd, daj spokój. – Petra przewróciła oczami, westchnęła ostentacyjnie i wznowiła chód. – Myślę, że chłopak nie jest taki straszny jak się wydaje.

     - Co ty gadasz ?! Zwariowałaś czy jak ? – Reakcją na słowa koleżanki z oddziału, były ogromne koła zataczane rękami w powietrzu i przezwiska rzucane pod adresem Erena. – Przecież to zwyczajny… potwór. On nie jest człowiekiem. Jest czymś co powinniśmy jak najszybciej zabić i wytępić.

     -Czy to, aby nie za ostre słowa ?

     Dwójka speszonych rozmówców odwróciła głowy, w kierunku trzeciej osoby. Doskonale wiedzieli kim ona jest. Znali ją już na wylot, poznaliby nawet kroki stawiane przez ów osobnika.

     -Erwin…

     -Nie zapominajcie, że to jeszcze dziecko, na które zostało zrzucone zbyt wiele.